Niniejszy esej traktuje o traumie i niewymowności, przemocy i banalności oraz o utopijnych konwencjach autoekspresji w liberalnym społeczeństwie masowym na przykładzie Stanów Zjednoczonych. Śledzi relacje między posttraumatycznymi kontekstami reparatywnymi prawa, religii, terapii i kultury popularnej, to wszystko pod znakiem autobiografii. Te sfery wyrażają konwencje gatunkowe autoekspresji powiązane z formalizmem samoświadomej liberalnej osobowości. Łączą normy ekspresyjnego zaprzeczenia z gatunkami poddającymi konwencjonalizacji różnorodne następstwa traumy i tworzącymi fałszywe utożsamienia między nimi. Kiedy sceny posttraumatycznej niewymowności przeradzają się w tryby retoryki transformacyjnej, czy wymowna forma odciąga od, staje się maską dla, lub zwiększa natężenie nieosiągalnej lub niewyrażalnej myśli, która pragnie zmiany norm negacji? Krótka historia ścieżki dźwiękowej jako miejsca, które zaznacza centralność niewymowności w ekspresji traumy, skupia paradoks chwili, w której posttraumatyczne pragnienie pozostania bezbronnym łączy się z banalnością muzyki pop i terapeutyczną kliszą.